Kaygı dolu bir zamandan geçiyoruz. Bugün, WEB DuBois'nın yakın zamanda okuduğum ama tam olarak anlayamadığım ve asla unutamadığım The Darkwater kitabındaki birkaç satır okumak istiyorum:

"Arkadaşım bana inançsızlıkla ve kıvrık bir dille bakıyor." Dubois, itiraf ettiğinde arkadaşının tepkisini yazıyor. "Burada her gün onursuzluk ve saygısızlık endişesiyle yaşıyorum." "Orada oturup bana her gün başına gelen şeyin bu olduğunu mu söylemek istiyorsun?" Kesinlikle hayır, alçak sesle cevap veriyorum, "O zaman sadece bunun ilerde olmasından mı korkuyorsun?" Korkuyorum! "Peki, neredeyse korkakça bir korkunun üzerine çıkacak cesaretin yok mu?" Korkaklığımın oldukça büyük olduğunu kabul ediyorum; ama korkunç olan şu ki, böyle şeyler oluyor! "Ama az önce dedin ki-" Oluyorlar. Her gün değil, kesinlikle değil. Ama şimdi ve sonra- şimdi nadiren, şimdi aniden; şimdi bir hafta sonra, şimdi korkunç dakikalar zincirinde; her yerde değil ama her yerde- Boston'da, Atlanta'da. İşin cehennemi bu. Hayatınızı, her zaman değil ama her zaman; her gün değil ama her hafta, her ay, her yıl gelen darbelerden (içgüdüsel olarak ve umutsuz cesaret desteklerine rağmen) çekinerek hakaretler ya da onlardan saklanacak yerler arayarak geçirdiğinizi düşünün. Belki de, korkak korkunuzu bastırıp "Ben kendimin efendisiyim ve olacağım" diye haykırdığınız gibi-" (Dubois, 1999: 223)

Yayınımızda ayrıca Kayseri'de yaşanan son olaylara eski programcımız Taha Elgazi ve ayrıca Yıldız Önen ile birlikte derin bir hassasiyetle açıklığa getiriyoruz.

Yale Üniversitesi'nden tarihçi Timothy Snyder, The American Abyss adlı makalede, "doğruyu söylememek" (not telling the truth), doğru olanı saklamak, doğru olanı susturmak, doğru olanı inkar etmek gibi tüm bu meselelerin demokrasinin kırılganlığına (fragility of democracy) işaret ettiğini söylüyor. Yarınki yayında niyetim bu "doğruyu söylememe" durumunu ele almak olacak çünkü korku, güven ve "nefretin" yaygın olduğu yer olduğunu seziyorum. Burada en temel ama en elzem soru doğru olanı nasıl konuşabileceğimizi sormak gibi görünüyor. Dolayısıyla başından beri sorduğum soru, tüm bu meseleler hakkında nasıl konuşabiliriz? Konuşmanın ihtimallerimiz nedir? Yarın aynı zamanda bir konuğumuz olacak, Üveys Hummus. Üveys ile geçen hafta 20 Haziran Mülteciler Günü'nün ilk basın açıklamasında beraberdik. Dolayısıyla yarın Üveys ile GGM'deki hak ihlalleri, eğitim hakkı ve çocuk işçi hakları konularına odaklanmaya çalışacağız. Son olarak, eğer zaman izin verirse, Sudan'daki son durumu daha açıklayıcı bir şekilde ele almak istiyorum. Şu anda Sudan'da 143 bin kişi yerinden edilmiş durumda. Sessizliğin en hakim olduğu bir yer...

Dün gece Libya'da 12 sığınmacı Akdeniz'de - uluslararası sularda - boğularak hayatlarını yitirdi. Akdeniz, artık rutin olarak göçmenler için bir mezarlık haline geldi. Hatırlayacağınız üzere Hannah Arendt, Kötülüğün Sıradanlığı adlı kitabında bu tür kötülüklerin 'rutin' hale geldiğini söylerdi. Böylesi her gün yaşanan ölümler artık kötülüğü sıradanlaştırıyor, ölümü sıradanlaştırıyor, rutin haline getiriyor. Öyle ki artık onu görmüyoruz...

Avrupa Parlamentosu'nda seçimler yapılırken, aşırı sağın bu konulara göz yumması hem insan haklarının, hem de somut olmayan varlıkların yok edilmesine yol açıyor. Burada Avrupa Parlamentosu seçimlerinin neoliberal sisteme - görünmez sistem - çok doğrudan işaret ettiğini görüyorum.

Ahmet İnsel'in Ufuk Turu programında Ömer Madra'nın söylediğine çok benziyor: "Bu şekilde devam ederse, hepimizi etkileyecek."

Yarın ayrıca, üç yayından bu yana yapmaya - yön vermeye - çalıştığımız iklim mültecileri kavramı üzerine bir tartışma alanı yaratmaya çalışacağız: 2021 ve 2023'te Zürih Üniversitesi ve UNHCR tarafından yazılmış raporları, 'mitler' ve 'gerçekler' başlıkları altında aramızda tartışacağız.