Söylenceler

Odysseus tam on dokuz yıl önce Troya savaşına gitmek üzere adadan ayrılmış, o günden sonra da bir daha kendisinden haber alınamamıştı. Savaşa giden tüm önderler sağ salim geri dönmüşlerdi; ancak onun başına neler geldiğini tanrılardan başka kimse bilmiyordu. Odysseus İthaka Adası’nın kralı olarak zengin bir adamdı; güzel bir konağı, değerli hazineleri, sürü sürü hayvanları vardı. Herkes onun ölmüş olduğunu kabul ediyordu. Öyle ya, savaş tam dokuz yıl önce sona ermişti. Bu kadar zamandır geri dönmeyen bir adam sağ olabilir miydi?

Tepegöz, kollarını göğsünde kavuşturmuş, dudaklarında zalim bir gülümsemeyle ona bakıyordu. Tek gözü yuvasında yine fıldır fıldır dönüyordu. Demek beni kovuyorsun! dedi sonunda takır tukur bir sesle. Sen bilirsin! Gidiyorum! Ama Oğuzun başına büyük bir bela getirdin, bilmiş ol! Daha ne belası getireceğim be canavar! diye bağırdı Aruz Koca öfkeyle. Asıl belayı, bulduğumuz gün seni gebertmelerine engel olmakla getirdim! Zaten yapacağını yaptın, daha ne yapacaksın? Görürsün! dedi Tepegöz ve arkasını dönüp gitti.

Gözleri yuvalarından dışarı fırlamış olan Nuh, elini alnına siper ederek hayvanları seçmeye çalıştı. En önde bir çift yaban eşeği geliyordu. Onların ardında bir çift kara manda, bir çift geyik, buz gibi bakışlarla etrafı süzen bir çift panter, bir çift çöl ceylanı, bir çift kurt, hörgüçlerini bir o yana, bir bu yana sallayarak ağır adımlarla yürüyen bir çift deve... Geminin kapılarını açın! diye bağırdı Nuh şaşkınlığını üzerinden atmaya çalışarak. Geliyorlar! Köprüleri indirin!

Theseus, beklediği vaktin geldiğini anlamıştı. Rehineler arasında kendisine en yakın olan Antilochosu bir kenara çekti. Yakında buradan gideceğiz. Ama önce Giritlilerin güç sembolünü yok edeceğim. Kimden söz ettiğimi anladın umarım: Minotaurus... Antilochosun gözleri korkuyla irileşti. Minotaurus mu? Nasıl olur!... Boğa başlı canavar! Onu nasıl öldürebilirsin!

Dirse Han'ın oğlu da işte bu anı bekliyordu. Toparlanmasına fırsat vermeden boğanın sırtına atladı, gözle görülemeyecek bir hızla belindeki hançeri çekti, hayvanın kocaman başını gövdesinden ayırdı. İşte o an obada büyük bir uğultu koptu. Bu gürültünün etkisiyle çadırlarından dışarı koşturan Bayındır Han'ın, Dirse Han'ın ve diğer Oğuz beylerinin gözleri yuvalarından fırlayacak gibi olmuştu. O korkunç canavarı bu adsız oğlancık mı öldürmüştü? Gerçek olabilir miydi bu? Oğuz eli bunca zamandır böyle güçlü, böyle yiğit birini görmemişti.

Ansızın tuhaf bir şey oldu. Megara'nın yüzü yavaş yavaş değişmeye başladı. Kestane renkli güzel saçları gürleşti, kiraz dudaklarının arasından parlayan bembeyaz dişleri uzadı, sivrileşti, zeki bakışlı gözlerinde zalim bir bakış belirdi. Sevgili karısı, Herkül'ün gözleri önünde korkunç bir aslana dönüşüyordu... Bu kez aslanın yanında üç tane kurt belirmişti. Pembe dilleriyle dudaklarını yalıyor, soğuk gözleriyle etraflarına ölümcül bakışlar fırlatıyorlardı... Herkül korkunç bir çığlık atarak kılıcını çekti ve vahşi hayvanların üzerine saldırdı. Göz açıp kapayana kadar onları parça parça etmişti.

1920'li yıllar, ha bitti ha bitecek. Ordu'nun batısına doğru uzanırsanız önce Perşembe ilçesi çıkar karşınıza. Yani eski adıyla Vona. Buradaki bir hane Hekimoğlu Zekeriyanındır... Deli bir gençti Zekeriya. Dürüst, tuttuğunu koparan... Bir o kadar da yakışıklı.

İsa, bu sesi duyunca dehşetle irkildi. O çok eski ayartıcının, hırsının sesiydi bu. İnsanlar bazen ona şeytan adını da veriyorlardı. Ama kalbinden gelen bir ses onu yatıştırmıştı. Birkaç gün sonra bir rüya gördü. Kudüsteki büyük tapınağın çatısındaydı. Aşağıda toplanmış olan büyük bir kalabalık, ellerini ona doğru uzatmıştı. Vaftizci Yahya da aralarındaydı. Birden içine sızmış olan hırsın kışkırtıcı sesini tekrar duydu: Tanrının oğluysan, kendini buradan aşağı at! Tanrı senin için meleklerine buyruk verecek.

Kendisine ağaçların altında güzel bir yer seçti. Sonra teker teker diğer tanrılar da sökün etmeye başladılar: Savaş tanrısı Bel, aşk ve bereket tanrıçası İştar, Sirius yıldızının bekçisi Ninurta, başak taçlı tahıl tanrıçası Nisaba, ana tanrıça Mah da oradaydılar. Sonunda, postlara ve tüylere bürünmüş hayvan tanrısı Sumukan ve Gılgameşin tanımadığı birçok tanrı da vahaya geldiler. Babaları Mardukun çevresine halka biçiminde oturarak, ağaçların olgun meyvelerinden koparıp yemeye başladılar.

Musa önderliğindeki ilk İbrani grubu karaya çıkmaya başlamıştı. Musa arkasını dönüp baktığında, Mısırlıların yaklaşmakta olduğunu gördü. Bunun üzerine elini denize doğru uzattı ve suların oluşturduğu duvar yavaş yavaş kapanmaya başladı. Deniz, eski halini alıyordu. Mısırlılar suların üzerlerine hücum ettiğini gördükleri zaman dehşet içinde geri dönmeye ve kaçmaya çalıştılar. Ancak artık çok geçti... Deniz tümüyle kapanıp eski halini aldığında, Mısır ordusunun en seçkin birliklerinden geriye hiçbir iz kalmamıştı.

Ertesi sabah günün ilk ışıklarıyla uyanan Adem esneyerek gerindi. O kadar tatlı bir uyku uyumuştu ki! Havva'nın saçlarını okşamak için elini yanına uzattığında, eşinin orada olmadığını gördü. Nerede acaba? diye geçirdi aklından. Nereye gitmiş olabilir? Adem yattığı yerden doğruldu... Yakındaki berrak derenin suyunda yüzünü yıkamak istediği anda, birden kanının donduğunu hissetti. Havva, yasak ağacın yanında duruyordu. Elinde ağacın meyvelerinden biri vardı. Kırmızı, güzel, çekici, arzu uyandırıcı bir meyve...

Yusufun hayatında yeni ve karanlık bir dönem başlamıştı. Bir iftiraya kurban gitmiş, bunca yıldır sadakatle hizmet ettiği efendisi tarafından zindana atılmıştı. Artık buradan kurtulması çok zordu. Soğuk, karanlık bir hücreye atılmıştı. Yapayalnızdı. Günlerdir başını kollarının arasına almış, öylece oturuyordu. İçinden hiçbir şey yapmak gelmiyordu. Zaten ne yapabilirdi ki? Günde bir kere kapının altından içeriye uzatılan bir somun ekmek ve bir testi su, hayatındaki tek değişiklikti.