In deze aflevering gaan we het hebben over Vroegkinderlijk trauma en chronische ziektes

Misschien klinkt dit als een vreemde combinatie, maar geloof me dat is het niet. Nu wil ik hiermee echt niet beweren dat iederéén die een chronische ziekte heeft, ook vroegkinderlijk (en/of ander) trauma heeft ervaren. Maar wel dat het op zijn minst de moeite waard is om je erin te verdiepen of dit bij jou misschien zo is. Hierbij spreek ik niet alleen over mijn eigen ervaringen, maar ook over die van vele anderen. En uit verschillende onderzoeken en stromingen in de geestelijke gezondheidszorg. Het is natuurlijk al langer bekend dat lichaam en geest elkaar beïnvloeden, zowel in positieve als in negatieve zin.

Toch vinden we het moeilijk om dit te zien en erkennen, als het onszelf overkomt. Dan blijven we toch verwoed zoeken naar medische oorzaken en laten onze trauma’s liefst verborgen. We worden boos en gaan steigeren als een arts over stress begint. Herkenbaar hoor, dat deed ik ook. Het zou alleen wel fijn zijn als artsen ook zouden kijken naar vroegkinderlijk of ander trauma wat je eerder hebt meegemaakt. Het hoeft helemaal niet zo te zijn dat er op dit punt in je leven problemen zijn, misschien stammen je trauma’s wel uit de tijd voor je geboorte of uit je eerste levensjaren. Dan heeft het niet veel zin als een arts erover begint of je op dit moment stress ervaart in je leven. 

*triggerwarning*

Deze aflevering draag ik op aan JoAnna die op 23-01-2023 is overleden op eigen verzoek, nadat zij euthanasie heeft aangevraagd.

Zij is altijd open geweest over haar traject en heeft op tiktok iedereen meegenomen in haar proces. Daar heb ik haar ook leren kennen als lotgenoot.

Vermoed je dat iemand die je kent aan zelfmoord denkt? Dan is het belangrijk dat je er met diegene over praat. Maar misschien vind je zelfmoord geen makkelijk onderwerp. Wat zeg je wel, en wat beter niet?

In deze aflevering vertel ik de do's en de dont's. Ook deel ik mijn eigen verhaal op dit gebied en deel ik hoe een euthanasie aanvraag in zijn werk gaat.

Denk je aan zelfmoord of wil je weten waar je terecht kan met je verhaal. Bezoek dan de website https://www.113.nl/

Of bel gratis naar 0800-0113

In deze aflevering vertel ik meer over waarom en hoe je no contact gaat met je ouder of met je kind. Ook deel ik mijn ervaring op dit gebied. "Maar het blijven toch je ouders!” of "Het is je kind" is een veelgehoorde reactie als een (volwassen) kind aangeeft geen contact meer met ouders te hebben of een ouder met hun kind, maar wat als ouders (emotioneel) nooit beschikbaar zijn (geweest) voor een kind of het kind zo destructief is door verslaving of door teveel trauma's. Wat als ouders vooral druk met zichzelf en hun eigen onvervulde innerlijke wensen zijn? Wat als ouders deze innerlijke tekorten op hun eigen kroost verhalen? Geen kind of ouder zal ‘zomaar’ besluiten het contact met ouders of hun kind te verbreken. Kinderen of ouders die hiervoor kiezen zijn over het algemeen juist niet egoïstisch of gemakzuchtig. Deze kinderen of ouders hebben een leven lang geprobeerd het ‘juiste’ te doen. Een leven lang geprobeerd de ouder(s) tevreden te stellen of de ouder heeft toxic gedrag van hun kind lang genoeg gepikt. Zij voelen zich betrokken en verantwoordelijk voor alles en iedereen. Zij hebben kritiek, vernedering, verwaarlozing, misbruik, agressie, pesterijen en onveiligheid doorstaan die kinderen of ouders uit functionele gezinnen zich niet in kunnen denken. Bedenk, voordat je een oordeel velt over iemand die het contact met ouders of kind verbroken heeft, omdat je dit onbegrijpelijk vindt, je dit waarschijnlijk niet begrijpt omdat je een ‘lucky one’ uit een functioneel gezin bent. Het getuigt juist van een enorme kracht en enorme moed van deze kinderen of ouders om ondanks de vooroordelen en de bijbehorende eenzaamheid deze keuze te maken.