یکی از رسالت های مهم هنرمند ثبت واقعیت های دردناکی است که باعث رنجش و آزار انسان ها، طبیعت و جریان بی نظیر زندگی می‌شود. هنرمند خودش را در رنج غرق می‌کند تا اثری خلق کند و به موجب آن مانع فراموشی این رنج ها بشود تا مبادا دوباره این درد و رنج ها گریبانگیر نسل های بعدی بشود. انسانی که دردی را درک میکند به سختی میتواند چشمانش را به روی آن ببندد و نسبت به رنج کشیدن آن دیگری بی تفاوت باشد.

یکی از رسالت های مهم هنرمند ثبت واقعیت های دردناکی است که باعث رنجش و آزار انسان ها، طبیعت و جریان بی نظیر زندگی می‌شود. هنرمند خودش را در رنج غرق می‌کند تا اثری خلق کند و به موجب آن مانع فراموشی این رنج ها بشود تا مبادا دوباره این درد و رنج ها گریبانگیر نسل های بعدی بشود. انسانی که دردی را درک میکند به سختی میتواند چشمانش را به روی آن ببندد و نسبت به رنج کشیدن آن دیگری بی تفاوت باشد.

دکتربازی تلنگری است شوخ طبعانه. وقتی ذهن انسان در تقلا با مفاهیم، دچار تناقض می‌شود، مثل آن می‌ماند که از بعدی به بعد دیگر می‌رود. رابطه اش را با دنیایی که درآن بوده از دست می‌دهد و مانند فضا نوردی که در خلأ گم شده باشد، بی آنکه چیزی از گذشته‌اش به یاد بیاورد حس می‌کند گم کرده ای دارد و به دنبال یافتنش هر لحظه، بیشتر از خودش فاصله می‌گیرد.

زندگی همه ما مثل صفحه شطرنج می‌ماند

داستان کوتاه ترمینال روایتی است بدون زمان و مکان از چگونگی ارتباط انسان با آرزوهایش و تقابل آنها با انتخابهایی که در زندگی روزمره میکند که گاها با گذشت زمان او را به حسرت و یا غبطه خوردن وا می‌دارد در حالی که هیچ وقت برای تغیر دیر نیست.

شهر سوخته مرثیه است انتزاعی که در پس تجسم درکی عمیق از واپسن لحظه های زندگی را می‌آفریند. آنگاه که آستانه مرگ را درک می‌کنیم با مرگ هر جانداری بی تسلط در خودمی‌میریم و با دردی عظیم از نو متولد می‌شویم. و اینچنین است که آنکس که در زندگی عظمت مرگ را نفهمیده باشد به دنبال زندگی دیگری از پس مرگ خویش می‌کشد و قربانی می‌کند و از بین می‌برد. برای وطنم که پشت مرگ و نفرین و اعدام خشک شد و سوخت.

عدالت الهی تخیلی است کودکانه با نگاه طنز که به سراغ سخت ترین قسمت باورهای ذهن مخاطب می‌رود. در جریان این تخیل، پیامبران حیوانات به پیشگاه خداوندگار می‌روند و گله از عدالت و برابری می‌کنند و خداوندگار که برترین باورهاست در ذهن است از پرداختن به این شکایت ها طفره می‌رود. تا جایی که ذهن فریبکار در قالب مار، خزنده بی دست و پا در بحث بر خداوندگار چیره می‌شود و اینچنین باور خداوندگاری، خود را در پس ذات انسانی شنونده یا خواننده قصه پنهان می‌کند.